İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi 50 yıl önce bugün imzalandı. Yıldönümü kutlamaları devam ediyor. Ama zamanla ilginin azaldığını biliyorsunuz. Ciddi sorunlar ortaya çıkarsa, olaydan sonraki gün bile kamu yararı azalabilir. Tekrar söylüyorum, ben bu anma törenlerine karşı değilim. Birçoğuna ölçülü olarak katıldım. Uygunsuz, güncelliğini yitirmiş veya anlamsız olması sizin için sorun olmazsa, buna birkaç şey ekleyebilirim. Adaletsizlik çoğaldı, eşitsizlik arttı, cehalet büyüdü ve sefalet yayıldı. Kayalarının yapısını incelemek için başka bir gezegene aletler gönderme yeteneğine sahip bu şizofren insanlık, soğukkanlılıkla milyonlarca insanın açlıktan ölmesinden bahsediyor. Mars'a gitmek yan kapıya gitmekten daha kolay görünüyor. Kimse görevini yapmıyor. Hükümetler de. Çünkü bilmiyorlar, bilmiyorlar veya bilmek istemiyorlar.
Ya da gerçekten dünyayı yönetenler izin vermiyor. Dünyayı yöneten bu çok uluslu ve çok kıtalı şirketlerin tartışmasız anti-demokratik güçleri, ideal demokrasiden geriye kalan her şeyi yok etti. Biz vatandaşlar görevimizi yerine getirmiyoruz. Bu haklar, insan haklarının gerektirdiği ödevler simetrisi olmadan var olamaz. Hükümetlerin bunu önümüzdeki 50 yılda yapabilmesi beklenmiyor. Bu nedenle vatandaş olarak sesimizi yükseltmeliyiz. Haklarımızı talep etme konusunda ne kadar hevesli isek, görevlerimizin sorumluluğunu da aynı şekilde kabul etmeliyiz. Belki bu şekilde dünya biraz daha iyi bir yer olabilir.
teşekkürlerimi unutmadım. 8 Ekim'de Frankfurt'ta ilk teşekkürüm, bana Nobel Edebiyat Ödülü'nü veren İsveç Bilimler Akademisi'ne oldu. Yayıncılarıma, çevirmenlerime ve okuyucularıma da teşekkür ederim. Herkese tekrar teşekkürler. Ayrıca Portekizli olan ve Portekizce yazan geçmiş ve şimdiki yazarlara da teşekkür etmek istiyorum. Edebiyatımız onlar sayesinde var olmuştur. Ben onlardan biriyim. O gün dediğim gibi ben bunun için yaratılmadım, bu ödül bana sonradan verildi. Bunun için çok teşekkür ederim.
Kaynak . kaizen.az
