Amerika'nın farklı üniversitelerinde görev yapan matematikçi Profesör Geoffrey Lang, "Melekler Sorana Kadar" adlı eserinde İslam'ı kabul ettiğini yazar ve ilk namazını derin felsefi düşüncelerle anlatır: "Müslüman olduğum gün imam Hz. Caminin sahibi bana namazın nasıl kılınacağını anlatan bir kitap verdi. Ancak Müslüman öğrencilerin endişe içinde olduklarını gördüm: "Acele etmeyin, sakin olun, zamanla yavaş yavaş yapacaksınız" dediler.
Kendi kendime "Namaz bu kadar mı zor?" dedim ve öğrencileri umursamadan o andan itibaren beş vakit namaz kılmaya karar verdim.O gece karanlık ve küçük odama çekilip kitaptan namaz hareketlerini ezberleyerek ezberledim. Namazda okunacak bazı surelerin Arapça okumaları ve İngilizce anlamları.Uğraştım.Bu çalışmalar saatlerce sürdü.İlk namazı kılacağıma dair kendime güvenim gelince yatsı namazını kılmaya karar verdim
Gece yarısıydı. Kitabı alıp banyoya girdim. Kitabı açar açmaz mutfakta ilk yemeğini pişirmeye hazırlanan bir şef gibi dikkatle ve titizlikle yönergeleri takip ettim. Havlumu çıkardıktan sonra odanın ortasında durup kapı ve pencerelerin kilitli ve kapalı olduğundan emin olduktan sonra kıbleyi görebildiğim yöne döndüm, derin bir nefes alıp elimi kaldırdım ve alçak sesle: "Allahu Ekber". Kimsenin beni duymamasına ve görmemesine dikkat ettim." Arapça kısa bir sure okudum. Bir Arap beni dinleseydi, okuduklarımdan hiçbir şey anlamaz diye düşündüm. İkinci bir tekbir aldıktan sonra rükûa vardım, rükûda biraz gergindim çünkü hayatımda hiç kimseye eğilmemiştim. Odada yalnız olduğumu hatırlayınca sevindim. "Sübhâne Rabbiyal Azim" dediğim an kalbimin hızlı hızlı attığını hissettim.Tekrarlanan tekbirlerle kalktım ve secdeye gitmek için ellerimi ve dizlerimi yere koyunca adeta dondum kaldım. secde...
Sahibinin önünde başını öne eğen bir köle gibi, yüzümü ve burnumu öne eğip "aşağılanmış" olduğunu düşündüğüm bir konuma kendimi koyamazdım.Üstelik bacaklarım da kıvrılmıyordu. utandım, gülünç bir durumda olduğumu düşündüm. Beni bu durumda gören arkadaşlarımın ve tanıdıklarımın önünde acınacak ve alay konusu olacağımı düşündüm. Neredeyse kahkahalarını duyabiliyordum. " Araplar San Francisco'da sihir yaptılar ve o bu hale geldi!", "Zavallı" bir durumda olduğumu hissettim.
Bir süre tereddüt ettikten sonra derin bir nefes aldım, başımı secdeye koydum, aklımdaki bütün düşünceleri attım ve hiçbir düşüncenin beni dağıtmasına izin vermeden ikinci secdeyi yaptım. Bu süre zarfında kendi kendime "Üç raundum daha var!" Ne pahasına olursa olsun bu duayı tamamlayacağımı düşündüm ve karar verdim. Kalan rükatlarda her şey kolaylaştı. Son secdede tam bir sessizlik hissettim. Sonra başımı önümde eğerek pişmanlıkla, "Allahım! Aptallığımı ve kibrimi bağışla, uzak bir yerden geldim ve daha gidecek çok yolum var!” Dua ettim. Bu süre zarfında, daha önce hiç hissetmediğim bir şey hissettim.
Kelimelerle ifade edilemez. Vücudumun kalbimin bir noktasından çıktığını ve anlayamadığım bir dalganın beni tamamen kapladığını hissettim. Soğuk bir esinti gibiydi. İlk başta irkildim, vücudumdaki etkisinin yanı sıra duyularımı garip bir şekilde etkiledi ve zahiri bir rahmetin varlığını hissettim. Sonra bu rahmet içime işledi ve içimde kaynamaya başladı. Sonra nedenini bilmeden ağlamaya başladım. Hıçkırıklarım artıp gözyaşlarım akarken, büyük bir rahmet ve lütuf gücünün beni kucakladığını hissettim. Günahkar olmama rağmen günahlarım yüzünden, utançtan ya da sevinçten ağlamadım. Sanki büyük bir rahmet açılmış, içime korku ve hüzün sel basmıştı...
Bu satırları yazarken kendi kendime diyorum ki: "Allah'ın rahmeti ve mağfireti sadece günahları bağışlamakla kalmaz, aynı zamanda bir şifadır, bir esenliktir." Başım öne eğik bir şekilde dizlerimin üzerinde uzun süre kaldım. Ağlamayı bıraktığımda, yaşadıklarımı anlatmanın imkansız olduğunu anladım. Bu süre zarfında fark ettiğim en önemli şey, Tanrı'ya ve duaya çok ihtiyacım olduğu gerçeğiydi. Kalkmadan önce şöyle dua ettim: "Tanrım! Yine küfre girmeye cesaret edersem, beni o küfre girmeden önce öldür ve beni bu hayattan kurtar, biliyorum ki hatasız ve hatasız yaşamak çok üzücü. Ancak eminim ki Sensiz yaşamam, Senin varlığını bir gün bile inkâr etmem mümkün değildir.”
Kaynak: azerislam.com
Kaynak.
Kayzen.az
