Optimistic blog

Anne rahminde dünyaya gelen iki ikiz kardeş günler ve haftalar içinde büyümeye başlar. Anne karnında çok rahat ve güvenli yaşarlar, orayı evleri olarak görürler ve çok severler. Bu kardeşler büyüdükleri dünya hakkında daha da fazla düşünüyorlar. Tüm bunları araştırırken onları annelerine bağlayan uzun bir boruya tanık olurlar ve bunu düşünürler. Bulundukları, yuva olarak gördükleri, hayatlarını burada tamamlamak zorunda kaldıkları yeri terk etme zamanı gelmiştir.

Bu sırada tekrar konuşmaya başlarlar:
- Bütün bunların bir anlamı var mı sonuçta, buradan gitmek istemiyorum?!
- Buradaki hayatımız sona eriyor .
- Burada kalmak istiyorum. Ama burada!
- Ne yapabiliriz?! Belki doğumdan sonra da hayat vardır.
- Bize hayat veren bu tüp bittikten sonra nasıl hayat olabilir?! Bizden önce buraya inip burada doğmuş insanlar oldu ama hiçbiri geri dönüp bize bunu anlatmadı. Hayır, hayır, doğum her şeyin sonudur. Belki de "anne" diye düşündüğümüz bir şey yoktur. Yoksa buraya nasıl gelebilirdik?
- Sen hiç anne gördün mü? Sadece zihnimizdedir. Sadece kendimizi avutuyoruz, bu yüzden bir "anne" varmış gibi davranıyoruz.

Ve böylece saatler ikizlerin konuşmasıyla geçer ve doğum çoktan gerçekleşir. Bu dünyaya gelirler ve o dünyadan ayrılırlar. İkisi de sevinçten ağlamaya başlar. Çünkü içine düştükleri bir dünya ve bir anne vardır. O, hayallerinden bile daha güzel!

Videoda dinleyebilirsiniz

https://youtu.be/qttjZW8Y8Wg?t=35

Kaynak. kaizen.az